« تنظیم قراردادها باید به نحوی باشد که امکان فساد یا کلاهبرداری در آن نباشد . اگر نقاط گلوگاهی به درستی شناسایی شوند و برای آنها چارهاندیشی شود ، عملا جیب خود را قرص گرفتهایم و مردم را دزد نکردهایم. مبارزه با فساد ، مچگیری و افشاگری نیست. اگر گردشکارها، آیین‌نامه‌ها ، رویه‌ها و مکانیزمها را به گونهای طراحی کنیم که امکان فساد نباشد بزرگترین خدمت را در جهت مبارزه با فساد انجام دادهایم و با دست خودمان مقدمات وسوسه و سپس بیآبرویی شرکا، پیمانکاران و همکارانمان را فراهم نکردهایم . »
نماینده مدیران مسئول در هیات نظارت بر مطبوعات ، در مقاله مفصلی با عنوان «قراردادهای مطبوعاتی» ضمن بیان این نکته می گوید :
«گنجاندن اصول اخلاقی در قرارداد و یا واگذاری امر به تعهد اخلاقی مانع از اختلاف نمی شود . بر این مبنا توصیه می شود عبارت های اخلاقی فاقد تضمین حذف شوند یا لااقل مبنای ارزیابی ، حل اختلاف ، محاسبه مالی و مکانیزم کنترلی واقع نشوند .»
حسین انتظامی که تجربه تاسیس روزنامه جام جم و مدیریت موسسه همشهری را درکارنامه خود دارد در این مقاله و با ذکر مثال های متعدد ، شیوه هایی را ارائه می کند که به قول وی « بازی برد - برد» و «توانمند سازی پیمانکار به جای قراردادهای رانتی» است .
دکتر انتظامی در آخرین مقاله خود که شامل 25 توصیه کاربردی در واگذاری آگهی و توزیع است ، می افزاید : در قرارداد نویسی و مذاکرات مربوط به آن ، گلوگاهها مورد تاکید قرار گیرند ، نه موارد جزئی یا تبعی . اگر «انتقال دغدغه» به خوبی انجام شده باشد برخی مواردی را که تا دیروز گمان میکردهایم جزو حیثیات ماست ، پس از واگذاری میبینیم مجری ، حداقل به خاطر سود خودش ، بیشتر از ما دل میسوزاند .
مولف کتاب های « روزنامه نگاری و روزنامه داری » و « مدیریت مطبوعاتی» معتقد است : قرارداد باید به صورتی تنظیم شود که اهداف ما و سود پیمانکار به طور همزمان و در یک جهت دیده شود . قراردادهای هوشمندانه که متضمن تکنیک «انتقال دغدغه» است به نحوی طراحی می شود که پیمانکار را به دنبال هدفی می فرستد که برایش شیرین باشد در حالی که کل معادله به نحوی طراحی شده که هدف اصلی کارفرما محقق می شود . وقتی پدری به فرزندش قول می دهد که در صورت کسب معدل بالا هدیه ای قابل توجه برایش می گیرد ، فرزند تلاش می کند و بدون آن که ارزش اصلی کسب دانش را بداند باهدف دستیابی به آن هدیه و در واقع به صورتی کاملا ناخودآگاه ، پدر را به هدف اصلی (بالارفتن دانش و تضمین آینده فرزند و همچنین کسب اعتبار در بین فامیل و دوستان) می رساند در حالی که فرزند به هدف شیرین خود می رسد و به همان نیز دلخوش است یعنی عملا و بدون آن که بداند هدف اصلی سیستم را برآورده کرده است .
